Szpiczak mnogi (znany również jako szpiczak lub szpiczak plazmocytowy) to nowotwór komórek typu B  lub dokładniej nowotwór komórek plazmatycznych. Nowotwór ten rozwija się wewnątrz lub na zewnątrz kości. Uszkodzenie kości lub zmiany osteolityczne mogą prowadzić do złamań kości długich lub złamań kompresyjnych kręgosłupa. Mechanizm niszczenia kości wydaje się być związany ze zwiększoną resorpcją kości przez komórki zwane osteoklastami. Bisfosfoniany to leki, które mogą hamować resorpcję kości poprzez zmniejszenie liczby i aktywności osteoklastów.

Bisfosfoniany są zatem kluczowymi lekami w opiece nad pacjentami chorymi na szpiczaka mnogiego. Niestety ich stosowanie, choć zmniejsza ogólną liczbę złamań, złamań kręgów i łagodzi ból, to wywołuje również skutki uboczne m. in. zmniejsza przepływ krwi w żuchwie, co powoduje martwicę kości (na 1000 pacjentów leczonych bisfosfonianami, jeden będzie miał martwicę żuchwy). Szczególnie często problem ten występuje u pacjentów, którzy przechodzili inwazyjne procedury stomatologiczne.

W badaniu wzięło udział 32 pacjentów, cierpiących na szpiczaka mnogiego, którzy otrzymywali dożylnie terapię bifosfoninanową od października 2018 do marca 2019. W tej grupie 4 pacjentów (12,5 proc.) wymagało leczenia stomatologicznego:
- dwóch musiało mieć usunięte zęby,
- u jednego stwierdzono potrzebę ekstrakcji i infekcję,
- jeden pacjent miał przetokę i wymagał interwencji chirurga.

U pacjentów, którzy mieli przejść ekstrakcję zębów, przerwano leczenie bifosfonianami na pół roku, u dwóch pozostałych interwencja stomatologiczna opóźniła planowane zabiegi autologicznego przeszczepienia szpiku odpowiednio o 15 dni i jeden miesiąc.

To pokazuje jak ważne jest leczenie stomatologiczne zanim rozpocznie się terapia onkologiczna, a także podkreśla znaczenie rutynowej kontroli stanu jamy ustnej w trakcie leczenia bifosfonianami. Takie prewencyjne podejście pomoże zminimalizować pojawienie się powikłań związanych z leczeniem onkologicznym i przerw w stosowaniu leków.