Pacjenci z depresją często są mniej zmotywowani do dbania o higienę jamy ustnej. Co oczywiście powoduje nasilenie próchnicy, chorób przyzębia - w tym paradontozy, zwiększa ryzyko liszaja płaskiego błony śluzowej jamy ustnej, czy zespołu pieczenia jamy ustnej.

Dentysto rozmawiaj o zdrowiu psychicznym
Osoby, które przychodzą do gabinetu stomatologa z nasilonymi problemami ze zdrowiem jamy ustnej mogą mieć niezdiagnozowaną depresję. Dlatego dentysta nie powinien zaniedbywać rozmowy, w której może zorientować się, czy źródłem problemów nie są aby zaburzenia psychiczne. Odpowiednia komunikacja pomoże pacjentowi swobodnie omówić z lekarzem niepokojące objawy.

Dentysta może doradzić konsultacje u psychiatry, bo w przypadku depresji (i wielu innych zaburzeń psychicznych) właśnie współpraca z lekarzem tej specjalności pozwala na powrót do pełnego zdrowia jamy ustnej. Z badań prowadzonych na terenie Francji płynie wniosek, że nie tylko depresja, także stres, niestabilność emocjonalna (objawiająca się zmiennością nastrojów) oraz osobowość typu A są związane z bardziej zaawansowaną paradontozą.

Dla zębów leczona depresja nie lepsza niż nieleczona
Leki przeciwdepresyjne nie sprzyjają leczeniu stomatologicznemu. Na przykład środki te zwiększają ryzyko nieprzyjęcia się implantów aż czterokrotnie. Każdy kolejny rok przyjmowania tych leków podwaja ryzyko, a jak wiadomo kliniczna depresja wymaga przewlekłej farmakoterapii.

 W jednym z amerykańskich badań wykazano, że wśród tych osób, u których nie powiodło się wszczepianie implantów ponad jedna trzecia przyjmowała leki przeciwdepresyjne. Wśród pacjentów, u których leczenie implantologiczne powiodło się, tylko 11 proc. kurowało depresję.

Najprawdopodobniej przyczyną są głównie leki z grupy SSRI (inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny). Dopiero w drugiej kolejności, wśród przyczyn niepowodzeń wymienia się: średnicę implantu, augumentację, czy nawyki pacjentów (np. palenie papierosów).

Co najmniej cztery różnego typu skutki uboczne, wywoływane przez środki przeciwdepresyjne, mogą stać się przyczyną takiego obrotu sprawy – osteoporoza, polekowe zaburzenia ruchowe, bruksizm oraz suchość jamy ustnej.

Odsetek ludzi, u których występuje bruksizm, szacowany jest na 8–10 proc. Wśród osób z depresją wskaźnik ten jest kilkakrotnie wyższy.  Ważne jest także to, że stan psychiczny wpływa na tworzenie śliny. Depresja sprawia, że ślinianki zaczynają szwankować, pojawia się ich niedoczynność. Natomiast leki przeciwdepresyjne wzmacniają niepożądany efekt niedoczynności ślinianek.

Na całym świecie blisko 300 mln ludzi cierpi na depresję, to potencjalnie trudniejsi pacjenci w gabinetach stomatologicznych.

Czytaj także: W depresji szwankuje zdrowie jamy ustnej