- Niestety, wraz ze wzrostem liczby wszczepianych implantów zwiększa się też liczba przypadków powikłań prowadzących do niepowodzenia leczenia
- Odrzucenie przeszczepu może nastąpić w ciągu pierwszych miesięcy po zabiegu wszczepiania implantu, ale dochodzi do tego nawet po kilku latach
- Wiadomo, że dla implantologa trudniejszym pacjentem będzie osoba chora na cukrzycę, osteoporozę, czy palacz papierosów
- Jakie choroby ogólnoustrojowe mogą prowadzić do niepowodzenia leczenia implantologicznego badano na podstawie prac z ostatnich sześciu lat. Zaskakujące wyniki tej analizy publikuje Dentistry Journal
Implanty zębowe. Coraz bardziej popularne
Zapewnienie długowieczności implantów zębowych ma kluczowe znaczenie dla uzyskania pozytywnych wyników leczenia i spełnienia oczekiwań pacjentów, którzy szukają rozwiązania na całe życie.
Przyczyną niepowodzenia leczenia implantologicznego jest zwykle peri-implantitis, czyli reakcja zapalna tkanek wokół implantu. Peri-implantitis, to nie tylko zaczerwienienie, obrzęk, czy stan ropny w okolicy wszczepu, ale może też oznaczać utratę kości podpierającej wokół funkcjonującego implantu. Jest zatem dużym zagrożeniem dla sztucznego zęba.
Odsetek niepowodzeń leczenia implantologicznego, a za takie uważa się ból podczas użytkowania, ruchomość i utratę masy kostnej, szacuje się obecnie na 5-10 proc. przeprowadzonych zabiegów. Zależy to od wielu czynników, w tym pozycji implantu, wieku pacjenta, higieny jamy ustnej i stylu życia.
Wiadomo, że na ryzyko wczesnego odrzucenia wszczepu, czyli w ciągu czterech miesięcy od zabiegu, wpływają:
- choroby autoimmunologiczne (cukrzyca typu I, reumatoidalne zapalenie stawów), w efekcie których organizm odrzuca implant zębowy jako obce ciało,
- terapia z zastosowaniem bisfosfonianów, która może wpływać na stan kości po leczeniu implantologicznym,
- złe ukrwienie, będące skutkiem przyjmowania leków lub palenia papierosów,
- nadmierne obciążenie implantu podczas gryzienia,
- reakcja alergiczna na implant.
Pacjent z cukrzycą. Trudniej przyjmuje się implant zębowy
U osób z cukrzycą proces gojenia się ran przebiega wolniej z powodu wywoływanego przez chorobę stanu zapalnego. Ponadto cukrzyca zmniejsza zdolność organizmu do walki z bakteriami. Dlatego u diabetyków szybciej gromadzi się płytka nazębna. Jeśli zatem regularnie nie jest usuwana podczas codziennego szczotkowania i nitkowania, twardnieje i zamienia się w kamień, także pod linią dziąseł, zwiększając tym samym ryzyko niepowodzenia leczenia. Brak osteointegracji lub infekcja wokół implantu, prowadzące do resorpcji kości i destabilizacji implantu zdarzają się więc częściej u osób chorujących na cukrzycę.
Ogólny stan zdrowia pacjenta. Ważny dla implantologa
Prof. Alain Simonpieri, ekspert w dziedzinie implantologii z Wydziału Chirurgii Szczękowej Uniwersytetu im. Fryderyka II, w Neapolu przestrzega, że dentysta implantolog nie może pozwolić sobie na najdrobniejszy nawet błąd. Nie wolno ignorować przede wszystkim nieustabilizowanej cukrzycy, ale należy też brać pod uwagę poziom cholesterolu, gdyż nie tylko wpływa on na układ krążenia, ale też oddziałuje bezpośrednio na układ kostny. Przy wysokim LDL komórki kostne gorzej rosną.
Istnieją jednak dane, z których wynika że statyny - leki obniżające poziom cholesterolu we krwi, wykazują właściwości przeciwbakteryjne, przeciwzapalne i najprawdopodobniej wzmacniają kości. Czyli teoretycznie mogą mieć potencjał w leczeniu peri-implantitis. Ponadto stosowane ogólnoustrojowo wykazały pozytywny wpływ na leczenie zapalenia przyzębia wierzchołkowego, zatem można sądzić, że w przypadku eliminacji patogenów taki sam oczekiwany efekt będą miały na inne części więzadła przyzębia.
Z badań prowadzonych w Szwecji wynika, że osoby, które zażywały statyny miały niższe ryzyko utraty tkanki kostnej wokół implantu zębowego. Jednak wpływ tych leków na proces utraty masy kostnej wokół implantu oraz nasilenie peri-implantitis powinien być badany na szerszą skalę.
Leki antyresorpcyjne, stosowane w leczeniu osteoporozy, mogą powodować powikłania w postaci martwicy kości po przebytym zabiegu chirurgicznym w obrębie jamy ustnej. Niektóre badania przedstawiły dowody na to, że doustne bisfosfoniany, najczęstsze leki antyresorpcyjne, mogą zwiększać utratę kości, a tym samym podwyższać ryzyko niepowodzenia leczenia implantologicznego, o czym informowaliśmy w tekście Bezpieczeństwo implantów u chorych na osteoporozę.
Czytaj więcej
NIK w 2023 r. skontroluje stomatologięOtyłość. Może prowadzić do wypadania implantów zębowych
Nie wszystkie jednak wyniki naukowe są tak jednoznaczne. Ostatnio w Dentistry Journal, opublikowana została praca analizująca związek kilku powszechnych chorób ogólnoustrojowych (cukrzycy, otyłości, chorób układu krążenia, nadciśnienia tętniczego i osteoporozy) w rozwoju peri-implantitis.
Naukowcy z Unit of Dentistry, Department of Neurosciences, University of Padova we Włoszech po prześledzeniu wyników 70 badań podkreślają, że większość prac badawczych z ostatnich sześciu lat, nie wykazuje związku między chorobami ogólnoustrojowymi a późnymi powikłaniami implantów stomatologicznych.
Jedyny wyjątek stanowi otyłość, która została potwierdzona jako czynnik ryzyka w 5 na 6 przeprowadzonych badaniach. Jednak potrzebne będą dalsze długofalowe obserwacje, aby potwierdzić nawet ten związek, podkreślają autorzy pracy.
Komentarze