• Na całym świecie próchnica zębów jest jedną z najczęstszych chorób dzieci, której można skutecznie zapobiegać
• Zabieg lakowania, to nie tylko skuteczna profilaktyka próchnicy zębów u małych dzieci, ale też bardzo wymierne oszczędności dla systemu opieki zdrowotnej

CZYTAJ WIĘCEJ

Lakowanie zębów nieznane co drugiemu pacjentowi

CZYTAJ WIĘCEJ

Lakowanie mleczaków daje konkretne oszczędności

Tani i prosty zabieg hamuje próchnicę

Lakowanie bruzd i szczelin na powierzchni zębów zostało wprowadzone w latach 60-tych, by zapobiegać procesowi próchnicowemu. Lak nie dopuszcza do rozwoju bakterii, które powodują próchnicę. 

Zarówno w przypadku wypełnień ubytków próchnicowych jak i laku, mającego zabezpieczyć ząb przed powstaniem ubytku, istnieje jednak ryzyko, że szkodliwe bakterie będą się rozwijały pod warstwą materiału stomatologicznego.

CZYTAJ WIĘCEJ

Lakierowanie vs lakowanie – co wygrywa?

CZYTAJ WIĘCEJ

Lakowanie zębów: ile kosztuje procedura i gdzie ją wykonać

Naukowcy poszukują lepszych materiałów do lakowania

Trwają badania naukowe, mające doprowadzić do otrzymania takiego rodzaju uszczelniacza, który będzie jeszcze skuteczniej walczył z próchnicą. W Texas Tech University Health Sciences Center duże nadzieje wiązane są z selenem - pierwiastkiem śladowym znajdującym się w wielu białkach komórek bakteryjnych i ludzkich.

Związki selenu organicznego są skuteczne w niszczeniu niektórych gatunków bakterii. Biomateriały wzbogacone w ten pierwiastek służą do produkcji m.in. soczewek kontaktowych i cewników dożylnych, właśnie w celu  ograniczania biofilmów bakteryjnych.

W badaniu in vitro lak dentystyczny z selenem (stężenie selenu 0,25 proc.) zapobiegał tworzeniu się biofilmu pod uszczelniaczem, podczas gdy takiej ochrony nie dawał lak bez selenu. Co więcej, jego zdolność do niszczenia drobnoustrojów jest długotrwała.

Amerykańscy badacze z Teksasu dowodzą, że lak dentystyczny z selenem organicznym (DenteShield, Elevate Oral Care), może całkowicie zahamować rozwój wywołujących próchnicę szczepów bakterii Streptococcus mutans, S. salivarius, a także S. sanguinis.

Szczegółowy opis badań zamieścił periodyk Dental Materials.