Pacjentom przygotowywano indywidualne programy zapobiegające próchnicy, oczywiście w głównej mierze w zależności od stanu uzębienia uczestników. Rekomendowano m.in.: stosowanie płukanek z udziałem chlorheksydyny, systematyczne używanie produktów z ksylitolem oraz środków wzbogaconych związkami fluoru.

Przez 18 miesięcy analizie poddawano 2,7 tys. pacjentów, u których ryzyko rozwoju próchnicy określono jako wysokie. Wśród nich było 51,2 proc. mężczyzn i 48,8 proc. kobiet.

Celem badań było określenie możliwie stabilnych zasad „zarządzania” próchnicą poprzez ocenę ryzyka (CAMBRA). Kierujący projektem prof. Benjamin Chaffee informuje, że dla każdego z uczestników dobierano odpowiedni tryb zabezpieczania zębów przed próchnicą, w zależności m.in.: od stanu uzębienia, od środowiska, w jakim wzrastali pacjenci, od ich statusu materialnego i upodobań higienicznych.

Podstawowym wskaźnikiem, branym pod uwagę przy analizie efektów programu, była liczba powierzchni z próchnicą lub z wypełnieniem (DFT).

Połowie uczestnikom badania (dokładnie 55 proc.) nie aplikowano żadnych środków działających antypróchniczo. Ok. 10 proc. pacjentów, spośród tych, którym podczas wizyt kontrolnych aplikowano środki zapobiegawcze, korzystało jednocześnie z kilku specyfików.

Najlepsze rezultaty w ograniczaniu DFT osiągnięto w grupie osób biorących udział w programach publicznych. 83 proc. uczestnikom tego właśnie projektu aplikowano żel o wysokiej koncentracji fluoru, wyposażano ich dodatkowo w profilaktyczne pasty do zębów do stosowania w domu. 42,7 proc. osób poddanych badaniu otrzymywało środki z ksylitolem. W tej grupie znajdowało się najwięcej kobiet w wieku ponad 50 lat.

Po 18 miesiącach, w trakcie których przeprowadzano profilaktyczne zabiegi, zauważono znacząco niższy wskaźnik DFT u osób biorących udział w programie w stosunku do grupy porównawczej (1,47 wobec 1,82).

Wyniki badania opublikowano w BMC Oral Health, September 24, 2015.