- Periimplantitis, czyli stan zapalny tkanek wokół implantu zębowego stanowi poważne zagrożenie dla powodzenia leczenia implantologicznego
- To reakcja zapalna z utratą kości podpierającej w tkankach wokół funkcjonującego implantu, przy czym może się także rozprzestrzeniać na otaczający go rejon kości
- Skuteczna walka z gromadzącą się płytką nazębną zależy od antyadhezyjnych i antybakteryjnych właściwości materiału, z którego wykonany jest implant zębowy
Implanty zębowe. Rozwiązanie do końca życia?
Prognozy tworzone na podstawie kohorty amerykańskiej wskazują, że nawet 23 proc. populacji częściowo bezzębnej może wybrać leczenie implantologiczne, by:
- poprawić estetykę jamy ustnej,
- zdolność żucia
- ogólną jakość życia.
Zapewnienie długowieczności implantów zębowych ma kluczowe znaczenie dla uzyskania pozytywnych wyników leczenia i spełnienia oczekiwań pacjentów, którzy szukają rozwiązania na całe życie oraz zminimalizowania ryzyka i powikłań związanych z wtórnymi operacjami.
Czytaj więcej
Rękawiczki jednorazowe u dentysty tylko z nazwy?Kiedy leczenie implantologiczne się nie udaje
Niepowodzenie implantu zębowego ogólnie odnosi się do sytuacji, w której implant nie spełnia pożądanej funkcji, co klinicznie definiowane jest jako:
- ból podczas użytkowania,
- ruchomość,
- utrata masy kostnej.
Odsetek niepowodzeń szacuje się obecnie na 5-10 proc. i zależy od wielu czynników, w tym pozycji implantu, wieku, higieny jamy ustnej i stylu życia pacjenta. Niestety, wraz ze wzrostem liczby wszczepianych implantów, zwiększa się liczba zapalnych komplikacji, jak np. zapalenie błony śluzowej wokół implantu związane z obecnością płytki bakteryjnej, tzw. mucositis oraz destrukcja kości wokół wszczepu, tzw. periimplantitis.
Palenie i cukrzyca są również często związane ze zwiększonym ryzykiem niepowodzenia leczenia implantologicznego. Dzieje się tak z powodu braku osteointegracji lub infekcji wokół implantu, co skutkuje odpowiedzią immunologiczną w organizmie pacjenta prowadzącą do resorpcji kości i destabilizacji implantu.
Peri-implantitis jako choroba infekcyjna
W ostatnich latach trwają intensywnie badania poświęcone metodom przeciwdziałania kolonizacji mikrobiologicznej. O ile sam materiał implantu ma bezpośredni wpływ na adhezję i żywotność bakterii, to wykończenie jego powierzchni oraz powłoki przeciwdrobnoustrojowe mają kluczowe znaczenie dla hamowania tworzenia się biofilmu. Opracowano wiele sposobów modyfikacji powierzchni implantu, wykorzystując różne techniki, w tym nanotechlogie, zmianę składu chemicznego powierzchni i kontrolowane uwalnianie substancji hamujących rozwój bakterii.
Przeanalizowano aktualną literaturę dotyczącą powierzchni antybakteryjnych stosowanych w implantach dentystycznych. Badanie wykonane w Division of Oral Biology, School of Dentistry, University of Leeds zostało opublikowane na łamach Dentistry Review.
Poszukiwanie optymalnej powierzchni implantów jest niezbędne do ograniczenia periimplantitis i wydłużenia żywotności implantów dentystycznych. Do tej pory w tej dziedzinie nie są w pełni wykorzystywane metodologie sekwencjonowania nowej generacji, umożliwiające głębsze zrozumienie złożonych interakcji między mikroorganizmami jamy ustnej, reakcją gospodarza i powłokami powierzchni implantów– napisał dr Jon Vernon z University of Leeds.
Dr Vernon wraz z zespołem przeprowadził badanie internetowych baz danych w celu poznania aktualnej wiedzy na temat przeciwdrobnoustrojowego wpływu powierzchni implantów na mikrobiom jamy ustnej.
Implant zębowy. Z czego powinien być zrobiony?
Według badaczy wybór materiału implantu (stop tytanu lub tlenek cyrkonu) może mieć podstawowe znaczenie dla zapobiegania akumulacji biofilmu i późniejszej periimplantitis.
Implanty ze stopu tytanu są uzupełniane dodatkowymi metalami: srebrem, miedzią, manganem i cynkiem, które trwale działają przeciwdrobnoustrojowo. Jednak niedawno opublikowane wieloletnie badanie kontrolne implantów tytanowych wykazało istotny związek między zapaleniem tkanek wokół wszczepu a przenikaniem jonów tytanu do środowiska jamy ustnej. Odkrycie to budzi obawy dotyczące niepożądanego uwalniania cząstek metalu podczas procesów korozyjnych, ostrzegają autorzy.
Cyrkon - alternatywny materiał jest szeroko stosowany w implantach dentystycznych ze względu na jego brak cytotoksyczności, wysoką biokompatybilność i estetykę.
- Nowoczesne implanty często składają się z utwardzanego tlenkiem glinu lub tlenku cyrkonu stabilizowanego tlenkiem itru– podkreśla dr Vernon.
Uwalnianie środka przeciwdrobnoustrojowego
Powierzchnia implantu zawierająca degradowalne, szybko uwalniające się substancje przeciwbakteryjne chroni przed infekcjami i zwiększa żywotność implantu. Jednak, jak zauważają badacze, sposób dostarczania tego związku przeciwdrobnoustrojowego ma tu kluczowe znaczenie. Tematyka ta wymaga dalszych badań, w szczególności takich, które wyjaśnią skuteczność tych powłok wobec gromadzenia się biofilmu.
Mimo poglądu, że gromadzenie się płytki nazębnej powoduje uszkodzenie implantu, nie udało się znaleźć jednoznacznych dowodów na to, że ilość biofilmu ma wpływ na resorpcję kości i uszkodzenie implantu, podkreślają naukowcy.
Uważa się również, że szorstka powierzchnia implantu może prowadzić do gromadzenia się większej ilości płytki nazębnej, jednak "ultragładkość" może nie być niezbędną właściwością materiału implantologicznego, która pozwala na zredukowanie ryzyka rozwoju biofilmu.
W gruncie rzeczy dobra osteointegracja może zależeć od cząsteczek w komórkach zawierających mikroRNA, które ma wpływ na proces integracji implantu z otaczającą kością. I także od tego czynnika może zależeć przeżycie implantu. Wiadomo, że stan zapalny skraca jego trwałość. Stąd kontrolowanie stanu zapalnego jest kluczem do zapobiegania periimplantitis.
-Potencjalne reakcje prozapalne związane z powierzchnią implantu mogą mieć kluczowe znaczenie dla jego przeżycia – podsumowali autorzy.
Komentarze