• Smoła brzozowa gumą do żucia sprzed 9 tys. lat.
• 153 lata temu William Finley Semple stworzył współczesną gumę do żucia z dodatkami korzeni fiołka, mirry i lukrecji.
• Nie wykazano różnicy w „wydajności poznawczej” wśród osób, które systematycznie żuły gumę wobec tych, nie stosujących tego "stymulatora" na co dzień.

Wiekowa guma do żucia

Coś co uważa się za prekursora gumy do żucia znaleziono podczas wykopalisk w południowej Szwecji. Jest to masa smoły brzozowej sprzed 9 tys. lat z uwiecznionymi na niej odciskami zębów.

Historia współczesnej gumy zaczyna się od Majów w Meksyku. Przekazali oni potomkom wiedzę na temat wykonywania plastycznej miazgi drzewa jabłoni. Uzyskiwano gumowatą substancję zwaną chicle. W połowie XIX w. meksykański generał przywiózł dużą ilość tej substancji do Nowego Jorku.

153 lata od wynalezienia współczesnej gumy do żucia 

W 1869 r. William Finley Semple stworzył kompozycję z korzenia fiołka, mirry i lukrecji, w celu stworzenia odmiany gumy do żucia nadającej się do czyszczenia zębów. W tym samym czasie powstała pierwsza pasta do zębów.

Pod koniec XIX w. przedsiębiorca William Wrigley wprowadził na rynek smaki Spearmint i Juicy Fruit, które, podobnie jak CocaCola i dżinsy, wkrótce stały się symbolami amerykańskiej kultury. 

Guma do żucia zadomowiła się na stałe w Europie w czasie II Wojny Światowej (wraz z amerykańskimi żołnierzami).

Lepka gumowa masa, oprócz higieny jamy ustnej, świeżego oddechu i chwili relaksu, stymulować ma także umysł, pozytywnie wpływać na zdolność myślenia.

Guma nie wpływa na proces myślenia 

Psycholog Linda Wirthwein chciała dokładnie wyznaczyć tę zależność. Badała dwie grupy uczniów, każda po 500 osób. Jedni żuli gumę, drudzy nie. Eksperyment nie wykazał jednak różnicy w „wydajności poznawczej” wśród uczniów, którzy systematycznie żuli gumę wobec tych, nie stosujących tego "stymulatora" na co dzień.

Jeśli chodzi o zdolność koncentracji, uczniowie radzili sobie trochę lepiej bez gumy do żucia, ale Wirthwein radzi chętnym żuć: jeśli ktoś lubi żuć i czuje, że jest to korzystne, a może nawet zmniejsza stres, to zdecydowanie bym to zalecił.

Patent nr 98304 na gumę do żucia

Do wszystkich, których może to dotyczyć:

Bądźcie świadomi, że ja, WILLIAM F. SEMPLE, z Mount Vernon, hrabstwa Knox i stanu Ohio, wynalazłem nową i ulepszoną gumę do żucia i niniejszym oświadczam, że poniższy opis jest pełnym, jasnym i dokładnym opisem tego.

Istota mojego wynalazku polega na mieszaniu z gumą, w dowolnych proporcjach, innych odpowiednich substancji, tak aby powstała nie tylko przyjemna guma do żucia, ale także, aby służyła jako środek do czyszczenia zębów. 

Powszechnie wiadomo, że sama guma jest zbyt twarda, aby mogła być używana jako guma do żucia, ale w połączeniu z nieprzylepnymi składnikami może być zdolna do ugniatania się w dowolny kształt pod zębami.

Przy wytwarzaniu tej ulepszonej gumy do żucia nie stosuje się żadnego procesu wulkanizacji. Wytwarza się go po prostu przez rozpuszczenie gumy w nafcie i alkoholu, a gdy ma konsystencję galaretki, miesza się z nią przygotowaną kredę, sproszkowany korzeń lukrecji lub dowolny inny odpowiedni materiał w żądanych proporcjach, a następnie odparowuje rozpuszczalniki.

Nie ograniczam się jednak wyłącznie do tej metody wytwarzania gumy. Do celów komercyjnych można stosować inne równie skuteczne procesy łączenia kauczuku z odpowiednimi substancjami. Zamiast wymienionych rozpuszczalników można stosować dowolne inne, które zmiękczają gumę, ale nie są szkodliwe, takie jak parafina, wosk, gumy, żywice i tym podobne. 

Dowolny z materiałów powszechnie stosowanych do wytwarzania środków do czyszczenia zębów może być łączony z kauczukiem, taki jak korzeń irysa, mirra, korzeń lukrecji, węgiel drzewny itp.

Pod pojęciem „guma” pragnę objąć pokrewne gumy roślinne, które są zwykle znane jako odpowiedniki kauczuku.

To, co uważam za nowe i pragnę zabezpieczyć patentem, to  połączenie gumy z innymi artykułami, w dowolnych proporcjach dostosowanych do tworzenia akceptowalnej gumy do żucia.