• Raport Światowej Organizacji Zdrowia po raz pierwszy przedstawia stan europejskich systemów opieki zdrowia na podstawie  dostępnych danych dostarczonych przez kraje w 2022 r.
  • WHO podkreśla główne te dziedziny, w których zmiany mogą pomóc krajom wzmocnić ich  system opieki zdrowia i polepszyć dostęp do świadczeń medycznych
  • Wszystkie kraje Europy mają niedobór kadr medycznych

Europejska opieka zdrowotna. W stanie krytycznym wg WHO

Wszystkie kraje europejskie brykają się z poważnymi problemami związanymi z brakami kadrowymi w służbie zdrowia. To nie są nowe wyzwania, ale pandemia COVID-19je wyostrzyła i wygenerowała kolejne. Ponadto kryzys gospodarczy i wzrost kosztów utrzymania w Europie w połowie 2022 r.  wpływa na płace, nasila trend zmiany zawodu oraz atrakcyjność przynajmniej niektórych dziedzin systemu opieki zdrowia dla potencjalnych nowych pracowników.

Cały region znajduje się w krytycznym stanie, jest na krawędzi możliwości zapewnienia odpowiedniego dostępu do świadczeń medycznych, ostrzega Światowa Organizacja Zdrowia w specjalnym raporcie "Health and care
workforce in Europe: time to act".  

Systemy opieki zdrowia. Powszechne niedobory pracowników 

Niezależnie od stanu gospodarki europejskie kraje w różnym stopniu muszą mierzyć się z: 

  • niedoborami kadr w opiece zdrowia,
  • zbyt małą liczbą chętnych wśród młodych pracowników do pracy w  opiece podstawowej, opiece długoterminowej, psychiatrycznej i rehabilitacji,
  • odpływem pracowników w szczególności z sektora publicznego. Coraz więcej osób odchodzi lub zamierza odejść z zawodu z powodu nadmiernego obciążenia pracą, stresu i zmęczenia, co szczególnie się nasiliło od początku pandemii COVID-19,
  • trudnościami w obsadzie stanowisk na terenach wiejskich, odległych od aglomeracji lub w ubogich dzielnicach miejskich,
  • zwiększona mobilność pracowników służby zdrowia jako efekt zglobalizowanego rynku pracy  (ze wsi do miasta, z sektora publicznego do prywatnego, praca transgraniczna i emigracja),
  • niedopasowania umiejętności wynikających z niedopasowania programu studiów do  wymagań praktyki i konieczności zaspokojenie potrzeb zdrowotnych populacji,
  • nieefektywna organizacja pracy, zbyt wąskie i słabo zdefiniowane zakresy praktyki dla niektórych zawodów, źle funkcjonująca współpraca między specjalistami z różnych dziedzin,  niedostateczne wykorzystanie technologii cyfrowych,
  • nieatrakcyjne zatrudnienie i demotywujące warunki pracy, zawodzi ochrona zdrowia fizycznego i psychicznego pracowników medycznych, nie ma barier które nie dopuszczałyby do  rozwoju uprzedzeń oraz dyskryminacji ze względu na płeć lub pochodzenie etniczne,
  • brak polityki uwzględniającej parytety płciowe
  • nieodpowiednie zarządzania systemami opieki zdrowotnej,
  • brak planowania strategicznego 
  • niewystarczające inwestycje w rozwój systemów opieki zdrowotnej, co prowadzi do nieoptymalnego świadczenie usług zdrowotnych i opiekuńczych.