Oba scenariusze nie są prawdziwe. Ten drugi dlatego, że także w innych państwach UE płatnicy finansujący leczenie w ramach ubezpieczenia powszechnego nie są gotowi na implementację tzw. dyrektywy transgranicznej.

Czy na przykład niemieccy płatnicy chcieliby wysyłać pacjentów na leczenie stomatologiczne do Polski? Chcieliby. Dlaczego? Z trzech powodów. Po pierwsze w Niemczech także odczuwany jest niedostatek kadry medycznej. Po drugie, leczenie w Polsce jest tańsze niż w Niemczech, tak więc turystyka medyczna przyniesie płatnikom zza Odry wymierne oszczędności.

Trzeci powód jest w tej chwili najważniejszy. We wschodnich landach pracuje kilkudziesięciotysięczna grupa Polaków, korzystająca z systemu ubezpieczenia zdrowotnego w Niemczech, ale nie znająca na tyle języka pracodawcy, aby swobodnie móc korzystać z porad niemieckich lekarzy. Dla nich oferta polskich gabinetów dentystycznych byłaby szczególnie atrakcyjna.

Istnieje w końcu jedna przyczyna, w związku z którą turystyka medyczna jest wciąż utrudniona. Ani w Polsce, ani w Niemczech instytucje odpowiedzialne za funkcjonowanie branży medycznej nie wdrożyły odpowiednich procedur, w oparciu o które można by rozliczać „transgranicznych” pacjentów, a to uniemożliwia funkcjonowanie dyrektywy, formalnie obowiązującej od 25 października 2013 r. Taka sytuacja nie będzie jednak trwać długo, przynajmniej jeśli chodzi o stronę niemiecką.