Rzecznik Praw Pacjenta wystąpił do wybranych konsultantów wojewódzkich w dziedzinie stomatologii zachowawczej i endodoncji z prośbą o opinię, czy takie praktyki są uzasadnione z uwagi na wskazania medyczne.

Z przekazanych informacji wynika, że każdy lekarz ma prawo w przypadku uzasadnionych wątpliwości wysłać pacjenta na konsultację do innego specjalisty, jednak każdorazowe wysyłanie pacjentów po zaświadczenie do psychiatry z uwagi na leczenie psychiatryczne w wywiadzie nie jest uzasadnione.

Lekarze dentyści mają do czynienia w swojej działalności klinicznej z wieloma pacjentami obciążonymi różnymi schorzeniami i problemami zdrowotnymi, którzy często przyjmują bardzo wiele leków i produktów farmaceutycznych związanych z terapiami zaleconymi i prowadzonymi przez innych lekarzy. Ewentualne ryzyko prowadzenia leczenia stomatologicznego u pacjentów obciążonych innymi schorzeniami lub potrzeba modyfikacji leczenia stomatologicznego jest standardowo ustalana na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego pacjenta.

W większości pacjentów przyjmujących leki psychoaktywne lekarz dentysta powinien samodzielnie ocenić ryzyko i możliwość wystąpienia interakcji na podstawie cech typowych dla danych grup leków lub na podstawie powszechnie dostępnych i publikowanych informacjach na temat konkretnego leku i jego indywidualnych możliwych interakcjach.

W przypadku gdy ryzyko stosowania znieczulenia miejscowego wynika jedynie z możliwych interakcji ze środkami obkurczającymi naczynia lekarz dentysta może skorzystać z preparatów o obniżonej zawartości takich dodatków lub całkowicie ich pozbawionych.

Znieczulenie można więc stosować w każdym niemalże przypadku warunkiem jest jednak współpraca pacjenta z lekarzem. Jeśli zaburzenia psychiczne uniemożliwiają tę współpracę i zastosowanie znieczulenia miejscowego nie jest możliwe, zabiegi stomatologiczne należy wykonywać w znieczuleniu ogólnym.

Specjaliści potwierdzają, iż wysyłanie każdego pacjenta leczonego lekami psychoaktywnymi do lekarza psychiatry w celu uzyskania zaświadczenia o możliwości zastosowania znieczulenia miejscowego w leczeniu stomatologicznym nie ma uzasadnienia. Może stanowić ograniczenie w dostępie do świadczeń zdrowotnych pewnej grupy pacjentów i być stygmatyzujące dla osób doświadczających kryzysu psychicznego.