Twórczość Tadeusza Woźniaka jest piękna i mądra zarazem. Jego muzyka przenieść może każdego o sercu łagodnym do z pozoru hermetycznego świata uczuć najdelikatniejszych, ale jak już ktoś tam trafił – został przyjęty przez Tadeusza Woźniaka z otwartym sercem. Przez niego, ale także przez rodzinę artysty: żonę i dwóch synów, którzy swoją obecnością nie tylko wzmocnili artystyczny wyraz subtelnego przekazu, ale także wprowadzili na scenę harmonię ogrzaną w płomieniach domowego ogniska.

W utworach odszukać można było najbardziej nostalgiczne nuty zawieszane przez: Daukszewicza, Poniedzielskiego, Preisnera, Sikorowskiego. A może to inni zawierają w swojej twórczości coś z Tadeusza Woźniaka? Tak czy inaczej to duże szczęście dla uczuć, że: istnieje, tworzy i dzieli się tą twórczością "Klub ludzi niezwykłych".

Jedynym zgrzytem występu perfekcyjnego był fakt, że w sposób trudny do zdefiniowania, zanim się zaczął już się skończył – czyżby zadziałała tajemnica zakrzywienia czasoprzestrzeni, którą posiadł Tadeusz Woźniak wraz z rodziną?

Ci, którzy zdołali szybko otrząsnąć się po dawce czułych ukłuć mogli ponieść się rockowym riffom zaserwowanym przez zespół Druty - "w cywilu" poza estradą czwórkę lekarzy dentystów. Oj działo się.