„Do zajmowania się zębolecznictwem i wprawiania zębów sztucznych uprawnione są osoby, posiadające obywatelstwo polskie oraz dyplom lekarza dentysty wydany przez odpowiedni wyższy zakład naukowy”.

Przepisy regulowały również zakres prac techników dentystycznych, którym zezwolono wykonywać jedynie protezy zębowe wyłącznie na zamówienie i pod kierunkiem dentysty.

Kilka lat wcześniej w Pabianicach przez miesiąc grasował dentysta oszust, który został zwabiony do tego miasta ogłoszeniem pabianickiego dentysty Izaaka Szapocznika, który na czas miesięcznego wypoczynku za granicą poszukiwał zastępcy.

Chętnym do wykonywania obowiązków dentysty na zasadzie zastępstwa był oszust ze Lwowa podający się za Jana Szwarca. Miał 25 lat, dyplom lekarski i zaświadczenia z renomowanych gabinetów dentystycznych w Poznaniu i Krakowie. Okazało się, że dokumenty zostały sfałszowane przez osobnika poszukiwanego listami gończymi.

Oszust „leczył” pacjentów w gabinecie przy ul. Warszawskiej 29 przez cały lipiec 1929 r. Szwarc przyjmował pacjentów, inkasował awansem pieniądze za rozpoczęte leczenie. Niby dentysta specjalizował się w wykonywaniu złotych mostów i koron, żadnej z prac nie wykonał. Pacjentom kazał czekać na powrót Szapocznika z Riwiery.

Do gabinetu dentysty masowo zgłaszali się pacjenci z pretensjami. Twierdzili, że młody zastępca dentysty wziął od nich pieniądze, lecz prac tych nie zrobił. Szapocznikow wezwał Szwarca. Ten przyznał, że wziął zaliczki, ale nie ma już ani grosza, bo wszystko wydał na ślub z weselem. Ale obiecał oddać. Szwarc wystawił Szapocznikowi weksle na 263 zł.

Gdy nadeszły terminy płatności weksli, Szwarca już w Pabianicach nie było. Porzucona przez niego żona stwierdziła. że zniknął z pieniędzmi jej ojca.

Tekst na podstawie cotygodniowych stron historycznych w papierowym "Życiu Pabianic".