- Nie możemy sobie pozwolić na to, żeby dzieci bały się uśmiechać tylko dlatego, że ich rodziców nie stać na drogie leczenie zębów – powiedziała Paulina Kosiniak – Kamysz, która deklaruje, iż zajmie się epidemią próchnicy wśród najmłodszych.

Tak o żonie opowiada Władysław Kosiniak – Kamysz:
Moja żona Paulina ma 31 lat i pochodzi z Podolan koło Gdowa. Jest ortodontką w jednej warszawskich klinik. Do Warszawy przeniosła się ze Śląska, gdzie studiowała na Uniwersytecie Medycznym. Z kolei liceum – najstarszy w Polsce Nowodworek – kończyła w moim rodzinnym Krakowie.

Paulina jest wolontariuszką w Fundacji Wiewiórki Julii, która zapewnia opiekę stomatologiczną chorym dzieciom. Wraz z fundacją kilka razy do roku latała do Armenii, by w Erywaniu leczyć dzieci z domu dziecka. Opiekowała się też podopiecznymi Kliniki Budzik powołanej przez Fundację Ewy Błaszczyk „A kogo?”. Do dzieciaków jeździła jeszcze będąc w ciąży z naszą córeczką Zosią. 

Chęć pomagania zaszczepili w niej rodzice. Mój teść od 20 lat prowadzi fundację wspierającą dzieci i osoby z niepełnosprawnościami. Każde wakacje Paulina spędzała pomagając Tacie. W domu śmiali się, że poza dwójką rodzeństwa, ma jeszcze to trzecie – fundację.

Dobrze wiem, że nie usiedzi w domu. Za bardzo lubi swoją pracę, za bardzo wciągnął ją wolontariat, żeby z tego wszystkiego zrezygnować. Dla Niej rola Pierwszej Damy to szansa, żeby robić jeszcze więcej, że móc pomóc jeszcze większej grupie potrzebujących.

Paulina – tak jak ja – pochodzi z rozpolitykowanej rodziny. Jej tata od 17 lat jest samorządowcem, wójtem gminy Gdów w Małopolsce. Nasze rodziny znają się od lat. My lepiej poznaliśmy się dopiero przez… mój bolący ząb.  Któregoś dnia zadzwoniłem do niej późnym wieczorem z prośbą o pomoc, a następnego siedziałem już u niej na fotelu. Tak się wszystko zaczęło.

Zaprosiłem Paulinę do moich rodzinnych Bieniaszowic, gdzie co roku nasza rodzina wraz z przyjaciółmi spotyka przy figurze Najświętszego Serca Pana Jezusa, ufundowanej przez mojego pradziadka Franciszka dokładnie 121 lat temu. Pamiętam dokładnie, co powiedziała, gdy przyjechała: – Przywiozłam wam ciasto i pogodę! To prawda, bo od razu się rozpogodziło. Ciasto było moje ulubione, rabarbarowe. Sprawdza się staropolskie powiedzenie, że przez żołądek do serca.

A tak dzień zaręczyn wspomina Paulina Kosiniak – Kamysz:
Był piękny poranek, pamiętam, że promienie słońca zaglądały nam przez okno. Władysław wstał pierwszy, wszystko przygotował. Kiedy weszłam do pokoju, klęknął na jednym kolanie i z pierścionkiem w dłoni powiedział, że byłby zaszczycony, gdybym została jego żoną. Pamiętam, że głos mu trochę drżał, jak nigdy. I co ja miałam zrobić, nie mogłam mu takiego zaszczytu odmówić. Odpowiedziałam: tak! tak!

To był najpiękniejszy prezent pod choinkę. Potem przyznał, że chciał poczekać do Wigilii, ale nie wytrzymał. Aha, i żeby nie było tak pięknie i romantycznie, godzinę później Władek siedział już w studiu TVN nagrywając „Kawę na ławę”. Taki już los narzeczonej, a teraz już żony, polityka.