Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił dentystce prawa do wcześniejszej emerytury na podstawie par. 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r, który stanowi, iż do okresów aktywności zawodowej wykonywanej w szczególnych warunkach należą prace realizowane stale i w pełnym wymiarze na danym stanowisku, o ile rodzaj pracy odpowiada zasadom określonym w rozporządzeniu.
ZUS dowodził, że zgodnie z przepisami lekarz dentysta, występując o wcześniejszą emeryturę, musi pracować na pełnym etacie u jednego pracodawcy. W rozpatrywanym przypadku dentystka nie była zatrudniona w pełnym wymiarze godzin pracy u jednego pracodawcy. Ten fakt był dla ZUS wystraczający, aby wniosek o przyznanie wcześniejszej emerytury odrzucić.

Sprawa trafiła do sądu. Skład sędziowski uznał, iż wcześniejsza emerytura przysługuje ze względu na fakt, iż dentystka pracowała równolegle u trzech pracodawców. W sumie codzienny wymiar czasu pracy wynosił co najmniej półtora etatu, a okresowo przekraczał dwa etaty.

Korzystny dla dentystki sądowy wyrok nie zakończył sprawy. Z apelacją wystąpił ZUS. Pracownicy tej instytucji dowodzili, że uciążliwość pracy dentystki była mniejsza niż zakładali to twórcy prawa, a to dlatego, iż pomiędzy jedną a drugą pracą dentystka miała przymusową przerwę przeznaczoną na dojazdy. W takim systemie pracy kobieta walcząca o wcześniejszą emeryturę miała wystarczająco dużo czasu na regenerację sił. ZUS uważa, iż zatrudnieni u jednego pracodawcy muszą pracować bez przerwy, a zatem tylko taki system zatrudnienia jest wystarczająco wyczerpujący, aby umożliwiał przejście na wcześniejsza emeryturę.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ocenił, że przepisy nie wymagają, aby praca w szczególnych warunkach była wykonywana w jednym zakładzie pracy. Nie powinno być przeszkód, żeby wymiar czasu pracy z poszczególnych zakładów sumować. Nie ma istotnego znaczenia, iż praca jest realizowana u różnych pracodawców, bowiem wykonywana była w takich samych warunkach, codziennie, przez około 9 godzin.

Przepisy rozporządzenia nie wymagają, żeby praca w warunkach szczególnych była wykonywana tylko u jednego pracodawcy, czy nawet tylko na jednym stanowisku pracy w warunkach szczególnych. Pełny wymiar czasu wskazuje tylko na okoliczność, że prace w warunkach szczególnych powinny być wykonywane co najmniej przez 8 godzin dziennie (lub w innym wymiarze obowiązującym na danym stanowisku pracy). Inną sprawą jest, że praca w warunkach szczególnych powinna być wykonywana stale, czyli codziennie.

sygn. akt IV U 50/13