• Z godzin pracy przychodni stomatologicznej w ramach kontraktu z NFZ wyciągnięto wniosek o liczbie godzin przeznaczonych na obsługę pacjentów komercyjnych.

• Z przychodu lecznicy stomatologicznej, osiąganego w ramach kontraktu z NFZ, wyciągnięto wniosek o wpływach z leczenia pacjentów komercyjnych.

• Algorytm szacowania nieujawnionych przychodów przez przychodnię stomatologiczną jest rzetelny – uznał WSA w Łodzi.

Szacowanie liczby godzin pracy przychodni stomatologicznej

Uwzględniono deklarowaną liczbę godzin udzielania świadczeń przez przychodnię – wynosiła ona 110 godzin tygodniowo (55 godzin x 2 unity) i 440 miesięcznie (110 godzin x 4 tyg.).

Do dalszych szacunków wzięto pod uwagę deklarowaną liczbę godzin udzielania świadczeń refundowanych przez NFZ. Miesięcznie wynosiła ona 304 godzin (76 godzin x 4 tygodnie).

Wyliczono miesięczną liczbę godzin udzielania świadczeń przez przychodnię poza świadczeniami refundowanymi przez NFZ - 136 godzin (440 minus 304 godzin).

Uwzględniono średni czas świadczenia usług stomatologicznych u pacjenta – jak ustalono wynosił on ok. 45 min, a pacjenci umawiani byli w odstępach ok. 1 godziny (dowodzą tego zeznania pracowników przychodni).

Wyliczono w związku z tym, że od stycznia do grudnia 2014 r. przychodnia udzieliła 7 691 świadczeń podczas 2 213 wizyt pacjentów. Średnio miesięcznie odnotowano więc 184 wizyty pacjentów (2213 /12 miesięcy).

Uwzględniono wartość otrzymanej przez właścicieli przychodni refundacji z NFZ: za 2014 r. wynosiła ona 194 393,70 zł, średnio miesięcznie 16 199,48 zł. Stwierdzono, że w 2014 r. przychodnia ta zgłosiła do NFZ 2 213 wizyt pacjentów, a średni koszt 1 wizyty pacjenta refundowany w ramach kontraktu z NFZ wynosił 87 84 zł (194.393,70 zł: 2.213 pacjentów = 87,84 zł).

Wobec tego, że w ewidencji sprzedaży przychodni przychody ze sprzedaży usług komercyjnych księgowane były obroty dzienne bez rozbicia na poszczególne wizyty pacjentów - organ ustalając średnią cenę za wizytę 1 pacjenta - oparł się na danych przesłanych przez NFZ, bowiem dane z ewidencji sprzedaży nie pozwalały na ustalenie jednostkowej ceny za poszczególne wizyty pacjentów, którym świadczono usługi komercyjne.

Szacowanie wysokość wpływów od pacjentów komercyjnych przychodni stomatologicznej

Przychodnia w ramach godzin przyjęć (440 godzin miesięcznie) zgłosiła do NFZ świadczenie usług w ramach kontraktu podczas 304 godzin, a więc w pozostałym czasie - 136 godzin - mogła świadczyć odpłatne usługi komercyjne.

Organ wyjaśnił, że przy założeniu, iż czas wizyty 1 pacjenta trwał 45 minut, a pacjenci zapisywani byli na wizyty w odstępach co 1 godzinę, to liczba pacjentów komercyjnych mogła wynosić 136 miesięcznie, a wartość wykonanych u nich usług stomatologicznych komercyjnych 11 946,24 zł miesięcznie (tj. 136 godz. x 87,84 zł), a 143 354,88 zł rocznie (136 pacjentów x 87,84 zł średnia wartość udzielonego świadczenia na 1 pacjenta x 12 miesięcy).

Do wyliczeń tych przyjęto czas pracy przychodni, poza godzinami, w których wykonywane miały być usługi refundowane. Uwzględniając jednak średnią liczbę przyjętych pacjentów, którym świadczono usługi refundowane (184) i czas przyjęcia jednego pacjenta (ok. 1 godziny) to czas wykonywania w 2014 r. usług refundowanych średniomiesięcznie wynosił 184 godzin, przy deklarowanym do NFZ czasie wykonywania usług refundowanych (304 godzin miesięcznie).

Oznacza to, że czas wykonywania usług komercyjnych miesięcznie mógł być większy niż czas przyjęty do wyliczeń szacunkowych, nawet z uwzględnieniem czasu, w którym nie przyjmowano żadnych pacjentów.

Przychodnia zgłosiła do NFZ tygodniowy czas pracy wynoszący 110 godzin, tj. 440 godzin miesięcznie, a usługi refundowane wykonywano w czasie ok. 184 godzin, w pozostałym czasie (256 godzin) możliwe było wykonywanie usług komercyjnych.

Organ podkreślił przy tym, że do wyliczeń przyjął jednak wyłącznie czas pracy przychodni poza godzinami zadeklarowanymi do NFZ jako czas wykonywania usług refundowanych, tj. 136 godzin.

Ustalona w ten sposób wartość przychodów z usług komercyjnych świadczonych w 2014 r. wyniosła 143 354,88 zł (11 946,24 zł x 12 miesięcy) i obejmuje ona zadeklarowany przychód z usług komercyjnych w kwocie 17 100,00 zł, ujęty w ewidencji sprzedaży i podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2014 r.

Urzędnicy skarbówki prawidłowo oszacowali wysokość nieujawnionych przychodów przychodni stomatologicznej

WSA w Łodzi, do którego sprawa trafiła z inicjatywy świadczeniodawcy, wyliczenia te zaaprobował i stwierdził, że rzeczywiście organ nie miał innego wyjścia, jak tylko oszacować podstawę opodatkowania w oparciu o dane, którymi organ dysponował – a dlatego, że sami urzędnicy poczynili ustalenia w tym względzie.

Podstawą tych szacunków były dane wynikające z dokumentacji związanej z działalnością gospodarczą skarżącej pary dentystów. Był to, zdaniem Sądu, prawidłowy sposób odtworzenia wysokości niezaewidencjonowanych przychodów osiągniętych przez skarżących. Uzyskany w ten sposób wynik szacowania nie jest sprzeczny ani z logiką, ani z zasadami doświadczenia życiowego.

Skarżący w skardze podnosili szereg zarzutów dotyczących kompletności i oceny materiału dowodowego oraz samego szacowania, jednak żaden z tych zarzutów – zdaniem Sądu – nie był uzasadniony. Sąd podziela argumentację organów skarbowych (I i II instancji) uznając, że w sprawie zebrano kompletny materiał dowodowy, właściwie go oceniono (w tym prawidłowo, bo w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym oceniono zeznania świadków) i wyciągnięto z niego trafne wnioski, jak i dopełniono obowiązku należytego uzasadnienia decyzji (Sąd uważa je za niezwykle dokładne i klarowne).

Do rozstrzygnięcia wątpliwości na korzyść skarżących nie mogło dojść, bo nie pojawiły się w sprawie takie wątpliwości natury prawnej lub faktycznej, które by to uzasadniały.

Wyrok WSA w Łodzi sygn. I SA/Łd 224/21

Czytaj także: Jak urząd skarbowy śledzi nieujawnione przychody dentystów