Takiego roszczenia nie można wysunąć w stosunku do dentysty zatrudnionego na podstawie umowy o pracę. W takim przypadku bowiem nie ponosi on odpowiedzialności za działanie (ewentualnie za zaniechanie działania), które skutkowałoby wyrządzeniem pacjentowi szkody. Wierzytelność musi pokryć podmiot leczniczy, zatrudniający lekarza. Co najwyżej, po zaspokojeniu roszczeń odszkodowawczych, podmiot ten może domagać się od dentysty (w ramach regresu) należności ograniczonej do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia.

W innych przypadkach zarówno podmiot, który podpisał umowę z dentystą, jak i sam dentysta ponoszą odpowiedzialność solidarną za ewentualne zdarzenia medyczne (na podstawie art. 441 k.c.).

Odpowiedzialność solidarna (bierna), zwana solidarnością dłużników

To odpowiedzialność majątkowa ponoszona przez kilku dłużników. W takim przypadku wierzyciel ma mocną pozycję w procesie dochodzenia należności.

Każdy z dłużników solidarnych ponosi ryzyko wykonania całego świadczenia na rzecz wierzyciela. Zatem może on domagać się, aby wierzytelność została zaspokojona  w całości (przez jednego dłużnika) lub w częściach (przez kilku wybranych lub przez wszystkich ).

Oczywiście pokrycie wierzytelności przez jednego z dłużników zwalnia pozostałych z zobowiązania. Ci jednak powinni (w ramach roszczenia regresowego) rozliczyć się z tym, który pokrył zobowiązania.

Na jakiej zasadzie to się odbywa? Czasami takie sytuacje opisane są w umowie pomiędzy podmiotami związanymi realizacją usług stomatologicznych, w pozostałych przypadkach kierować się należy kodeksem cywilnym.

O ile zatem jeden z dłużników pokrył zobowiązanie w większym stopniu niż wynikało to z ustaleń wewnętrznych, może on żądać zwrotu nadwyżki od pozostałych dłużników (solidarnych), nawet od tych, którzy w bezpośredni sposób nie świadczyli konkretnej usługi.

Z kolei w przypadku, gdy jeden z wierzycieli okaże się niewypłacalny, pozostali wierzyciele związani solidarnością bierną, muszą kwotę, wynikającą z niepokrytej wierzytelności, solidarnie rozliczyć pomiędzy sobą, na przykład proporcjonalnie do obciążających ich wierzytelności.

Sprawy te, oprócz kodeksu cywilnego, reguluje także ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (DZ.U.2011.112.654 ze zm. art. 27 ust. 7 oraz art. 33).

Art. 27 ust. 7: odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przy udzielaniu świadczeń w zakresie udzielonego zamówienia ponoszą solidarnie udzielający zamówienia i przyjmujący zamówienie;

Art. 33: w przypadku wykonywania działalności leczniczej przez lekarza jako indywidualnej praktyki lekarskiej albo indywidualnej, specjalistycznej praktyki lekarskiej (w obu przypadkach wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem) odpowiedzialność za szkody, będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych, ponoszą solidarnie lekarz i podmiot leczniczy.