Spółka cywilna została zawiązana w celu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług stomatologicznych. Działalność wspólników spółki polegała na prowadzeniu kliniki stomatologicznej. Wspólnicy nabyli (na prawach wspólności łącznej) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości jako „zabezpieczenie" ciągłości działalności w zakresie usług stomatologicznych. Przewidywano wykorzystanie zakupionej nieruchomości, ale po wybudowaniu na niej budynku.

Nieruchomość nie została ujęta w ewidencji środków trwałych. Odpisy amortyzacyjne oraz nakłady na tę nieruchomość nie były uwzględniane w kosztach uzyskania przychodu wspólników spółki. Parcela nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej. Nie została również zabudowana ani nie była wykorzystywana w jakikolwiek sposób przez wspólników spółki.

Jeden ze wspólników zmarł, a spadek po nim nabyła jego żona, która została wspólnikiem spółki cywilnej. Niedługo po tym udziałowcy spółki zawarli warunkową umowę sprzedaży działki.

Udziałowiec spółki zwrócił się z pytaniem czy sprzedaż nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) stanowić będzie przychód z działalności gospodarczej wspólników spółki cywilnej? W jego ocenie na pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej. Nieruchomość nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, nie była również umieszczona w ewidencji środków trwałych, a jej sprzedaż nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej uznał przedstawione stanowisko za nieprawidłowe. Wskazał on, że przepisy nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też od dokonywania jego amortyzacji. Dyrektor wskazał, że sprzedaż nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego) stanowi dla skarżącego przychód z działalności gospodarczej. Przychód ten będzie podlegał opodatkowaniu zgodnie z wybraną formą opodatkowania dochodów z tego źródła.

Współudziałowiec spółki wniósł skargę na tę interpretację wnosząc o jej uchylenie.

W odpowiedzi na skargę dyrektor podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Sprawa trafiła do sądu. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarga okazała się zasadna.

Sąd przyznał że skarżący trafnie zarzucił, iż wydając zaskarżoną interpretację organ nie odniósł się do faktu niewykorzystywania nieruchomości na cele związane z działalności gospodarczą.

Przychodem z działalności gospodarczej są m.in. przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz z wartości niematerialnych i prawnych. Zakresem zastosowania normy wynikającej z przytoczonego przepisu objęte jest odpłatne zbycie m. in. środków trwałych podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Kluczowa dla oceny możliwości zastosowania tej normy do sprzedaży przez skarżącego prawa użytkowania wieczystego jest definicja środka trwałego. Warunkiem uznania danego składnika majątku za środek trwały jest m. in. wykorzystywanie go przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Tymczasem w opisie zdarzenia skarżący wprost i jednoznacznie wskazał, że sporna nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej. Nie została ona również zabudowana, ani nie była wykorzystywana w jakikolwiek sposób przez wspólników. Mając te fakty na uwadze należy stwierdzić, że nieruchomość ta nie spełnia definicji środka trwałego.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 19 czerwca 2019 r., sygn. akt I SA/Po 297/19.