- Istotne znaczenie przy kwalifikowaniu pracowników podmiotów leczniczych do właściwej grupy zawodowej ma wykształcenie wymagane na stanowisku, na którym zatrudniony jest dana osoba
- Zaszeregowanie pracownika do jednej z grup zawodowych, odbywać się powinno w oparciu o określony przez pracodawcę, wymóg posiadania określonego wykształcenia na danym stanowisku pracy (nie zaś wyłącznie w oparciu o sam fakt posiadania przez pracownika określonych kwalifikacji)
- O ile w umowie o pracę wystąpią istotne zmiany, dotyczące warunków pracy i płacy - pracodawca jest zobowiązany do dokonania wypowiedzenia zmieniającego (zgodnie z art. 42 Kodeksu pracy)
Czytaj więcej
Nowa metoda leczenia paradontozy. Są wyniki naukowePrzepisy o minimalnych wynagrodzeniach w podmiotach leczniczych
Ustawa z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2139) określa (w art. 1) sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych na podstawie umowy o pracę.
Oznacza to, że przepisy tej ustawy mają zastosowanie do pracowników, którzy są zatrudnieni w podmiotach leczniczych, o których mowa w art. 4 ust. 1 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2022 r. poz. 633, z późn. zm.) i nakładają na podmioty lecznicze (pracodawców) określone zobowiązania.
Ustawa z 8 czerwca 2017 r., regulując kwestie z zakresu prawa pracy, gwarantuje w art. 3 ust. 4 każdemu pracownikowi działalności podstawowej, że jego wynagrodzenie zasadnicze nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ustawie na 1 lipca 2022 r.
Obowiązki pracodawcy ściśle określone
Przepisy w tym zakresie mają charakter norm ochronnych prawa pracy, jednostronnie bezwzględnie obowiązujących, co powoduje, że pracodawca może pracownikowi ustalić wynagrodzenie zasadnicze w wysokości wyższej niż wynikające z załącznika do ustawy, nie może natomiast w żadnym wypadku ustalić wynagrodzenia zasadniczego na poziomie niższym niż gwarantowany w ustawie.
O ile pracodawca ustali wynagrodzenie zasadnicze na poziomie niższym niż gwarantowany ustawą z 8 czerwca 2017 r., albo wypłaci wynagrodzenie poniżej poziomu gwarantowanego, pracodawca naraża się na zarzut popełnienia wykroczenia przeciwko prawu pracy z artykułu 282 § 1 Kodeksu pracy.
Czytaj więcej
Pacjent z implantami zębowymi. Jak go badaćKwalifikacje a podział na grupy zawodowe
Zawarty w załączniku do ustawy z 8 czerwca 2017 r. podział na grupy zawodowe od samego początku obowiązywania ustawy, oparty jest o kwalifikacje wymagane od pracownika na zajmowanym stanowisku.
Wskazuje na to tytuł tabeli ze współczynnikami pracy zawartej w załączniku do ustawy: „Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku”.
Istotne znaczenie przy kwalifikowaniu pracowników do właściwej grupy zawodowej ma wykształcenie wymagane na stanowisku, na którym zatrudniony jest pracownik.
Zaszeregowanie pracownika. Decyduje pracodawca w granicach prawa
Zaszeregowanie pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny do jednej z grup zawodowych, odbywać się powinno w oparciu o określony przez pracodawcę, na gruncie regulacji zakładowej lub w umowie o pracę, wymóg posiadania określonego wykształcenia na danym stanowisku pracy (nie zaś wyłącznie w oparciu o sam fakt posiadania przez pracownika określonych kwalifikacji).
Pracodawca ma możliwość decydowania, w granicach określonych przepisami prawa (w tym m.in. przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami – Dz. U. Nr 151, poz. 896, z późn. zm., ale także przepisami rozporządzeń określających warunki realizacji świadczeń gwarantowanych w określonych zakresach, wydanych na podstawie ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - Dz. U. z 2021 r. poz. 1285, z późn. zm.) o tym, jakie wymogi mają spełniać osoby zatrudnione w podmiocie leczniczym przez niego zarządzanym.
Pracodawca musi przy tym zapewnić udzielanie świadczeń zdrowotnych wyłącznie przez osoby wykonujące zawód medyczny oraz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - Dz. U. z 2022 r. poz. 633, z późn.zm.), a także że podejmowane przez niego jako pracodawcę czynności mieścić się będą w granicach norm określonych przepisami prawa pracy.
Od czego zależy kwalifikacja na stanowisku pracy
Proces określania kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku pracy nie ma bowiem charakteru dowolnego i powinien znajdować uzasadnienie w faktycznej organizacji pracy w danym podmiocie leczniczym, odpowiadać wymogom wynikającym z powszechnie obowiązujących przepisów prawa oraz musi przebiegać zgodnie z ogólnymi normami prawa pracy regulującymi zasady kształtowania treści stosunku pracy poszczególnych pracowników.
W celu uniknięcia w przyszłości sytuacji, w której powstaje wątpliwość co do faktycznej treści stosunku pracy w zakresie kwalifikacji wymaganych na stanowisku pracy zajmowanym przez pracownika (a od których zależy tak istotny element stosunku pracy jak wynagrodzenie zasadnicze) ustawodawca wprowadził do ustawy z 8 czerwca 2017 r. przepis art. 5a, zgodnie z którym: „Od 1 lipca 2022 r. w umowie o pracę pracowników wykonujących zawód medyczny lub pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, wskazuje się, do której grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy jest zaliczone zajmowane przez pracownika stanowisko pracy.”
Grupa zawodowa a kwalifikacje wymagane na stanowisku pracy
Natomiast na mocy art. 4 ust. 3 ustawy z 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1352), podmiot leczniczy, który jest pracodawcą, został zobowiązany do wskazania w umowie o pracę każdego pracownika objętego ustawą z dnia 8 czerwca 2017 r., informacji o grupie zawodowej, do której pracownik powinien zostać przypisany w związku z kwalifikacjami wymaganymi na zajmowanym stanowisku pracy.
Konieczność dokonania wypowiedzenia zmieniającego
Jeżeli wskazanie w umowie o pracę pracownika wykonującego zawód medyczny lub pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, do której grupy zawodowej określonej w załączniku do ustawy zaliczone jest zajmowane przez pracownika stanowisko pracy, będzie powodowało istotną zmianę wynikających z umowy warunków pracy i płacy, pracodawca będzie zobowiązany do dokonania wypowiedzenia zmieniającego w trybie art. 42 Kodeksu pracy.
Wypowiedzenie zmieniające polega na jednoczesnym wypowiedzeniu pracownikowi dotychczasowych warunków pracy i płacy oraz zaproponowaniu nowych warunków, a dodatkowo w przypadku gdy umowa o pracę zawarta jest na czas nieokreślony, powinno zawierać uzasadnienie.
Konieczność dokonania wypowiedzenia zmieniającego zachodzi w przypadku istotnej zmiany wynikających z umowy warunków pracy i płacy (np. zmiana zajmowanego stanowiska, wysokości wynagrodzenia, wymiaru etatu, miejsca wykonywania pracy). Należy przy tym podkreślić, że ocena czy w konkretnym przypadku zachodzi konieczność wykonania przez pracodawcę określonych czynności z zakresu prawa pracy wymaga każdorazowej oceny stanu faktycznego.
Czytaj więcej
Muzyka w gabinecie lekarskim. Czy trzeba za nią płacić?Funkcje kontrolne Państwowej Inspekcji Pracy
Jeśli chodzi o kwestie ewentualnych nieprawidłowości w zakresie wykonywania przez podmioty lecznicze przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 r., to funkcje kontrolne sprawuje Państwowa Inspekcja Pracy zgodnie z art. 184 Kodeksu pracy oraz ustawą z 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy. Jednocześnie zgodnie z art. 262 Kodeksu pracy do rozstrzygania sporów o roszczenia ze stosunku pracy uprawnione są sądy pracy.
Ministerstwo Zdrowia pozostaje w stałym kontakcie z Głównym Inspektoratem Pracy i wszelkie zgłoszenia wskazujące na możliwość wystąpienia nieprawidłowości w zakresie realizacji przepisów ustawy przekazuje do Inspekcji.
Inspekcja Pracy od czasu uchwalenia nowelizacji ustawy o najniższych wynagrodzeniach uczestniczy również we wszystkich posiedzeniach Trójstronnego Zespołu ds. Ochrony Zdrowia, w trakcie których dyskutowane są kwestie związane z wdrażaniem ustawy.
Stronę społeczną Trójstronnego Zespołu tworzą przedstawiciele wszystkich reprezentatywnych central związkowych oraz organizacji pracodawców. Członkiem Zespołu z ramienia Forum Związków Zawodowych jest Przewodnicząca Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych.
Kolejny wzrost minimalnych wynagrodzeń od lipca 2023 r.
Ustawa z 8 czerwca 2017 r. ustanowiła mechanizm corocznego podwyższania minimalnych wynagrodzeń zasadniczych powiązany ściśle ze wzrostem przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej. Spowoduje to od lipca 2023 r. kolejny wzrost najniższych wynagrodzeń zasadniczych o ponad 12 proc.
W rezultacie minimalne ustawowo zagwarantowane wynagrodzenie zasadnicze np.:
- pielęgniarki lub położnej z wymaganym wykształceniem magisterskim i specjalizacją wynosić będzie 8186,53zł (wzrost o 881,87 zł);
- pielęgniarki lub położnej z wymaganym wykształceniem magisterskim bez specjalizacji; pielęgniarka, lub położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją oraz pielęgniarki lub położnej z wymaganym średnim wykształceniem i specjalizacją - 6473,07 zł (wzrost o 697,29 zł);
- pielęgniarki i położnej z wykształcenie wyższym (I stopnia) bez specjalizacji oraz pielęgniarki i położnej z wymaganym średnim wykształceniem bez specjalizacji - 5965,38 zł (wzrost o 642,60 zł).
Komentarze