Dom, w którym mieszka lekarz dentysta, który zarejestrował w tym samym domu działalność gospodarczą, spełnia definicję środka trwałego (jest składnikiem majątku stanowiącym własność lub współwłasność przedsiębiorcy). Środek ten powinien być oczywiście zdatny do użytku w dniu przekazania go do używania. Taki środek trwały musi być wykorzystywany w firmie. Okres jego używania powinien być dłuższy niż rok.

Wartością początkową nieruchomości jest:
- cena jej nabycia;
- koszt budowy;
- wartość określona w umowie darowizny;
- wartości oszacowana na podstawie ceny rynkowej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć nakłady związane z nabyciem budynku mieszkalnego w stanie surowym oraz wydatki poniesione na dokończenie budowy, a także wydatki dotyczące adaptacji części nieruchomości na gabinet stomatologiczny oraz prowadzonych prac budowlanych i modernizacyjnych całego budynku. Do wydatków tych nie należy zaliczyć wyposażenia gabinetu, takiego jak fotel dentystyczny czy aparat rentgenowski.

Odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej budynku, odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej tego budynku.

Wydatki poniesione na adaptację pomieszczeń na potrzeby gabinetu dentystycznego zwiększają wartość całej nieruchomości - budynku mieszkalnego. Następnie z tej wartości należy wyodrębnić wartość początkową środka trwałego służącego firmie (jako stosunek powierzchni).
O ile nieruchomość można uznać za używaną (czyli gdy była wykorzystywana przez okres co najmniej 60 miesięcy) bądź ulepszoną (przed wprowadzeniem do ewidencji) w co najmniej 30 proc. wartości początkowej, możliwe jest zastosowanie do niej indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Nr sprawy IBPBI/1/415-250/09/ZK.