W sporządzonym przez komisję konkursową rankingu oferta skarżącej uzyskała łącznie 26285 pkt., w tym za ofertę cenową - 3785 pkt, za ciągłość - 10000 pkt., za jakość 7500 pkt., za dostępność 5000 pkt. Wynik ten był na tyle słaby, że oferta lekarki nie została uwzględniona wśród innych, które - w ocenie NFZ - zasłużyły na kontrakty.

Od decyzji publicznego płatnika świadcząca usługę złożyła odwołanie, podnosząc przy tym liczne zarzuty.
Pokaźna dawka zarzutów nie miała żadnego wpływu na decyzję dyrektora OW NFZ, który utrzymał pierwotne werdykty komisji konkursowej w mocy.
Niezadowolona z takiego obrotu sprawy dentystka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Ten zaś uznał, że NFZ nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonał dowolnej oceny dowodów, bez wyraźnego wskazania przyczyn nieuwzględnienia zarzutów dentystki.
Najważniejsze w ocenie WSA było jednak to, że skarżąca słusznie zarzuciła OW NFZ utrudnianie procedury odwoławczej (przede wszystkim nie mogła porównać wyceny rankingu ofert konkurentów). Odmówiono jej także wglądu do dokumentacji pozostałych oferentów uczestniczących w konkursie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie był zdania, że notorycznie prezentowane w podobnych sprawach stanowisko prezesa NFZ, zgodnie z którym odmowa udostępnienia stronom skarżącym dokumentacji ofertowej, złożonej przez konkurencyjnych świadczeniodawców biorących udział w postępowaniu konkursowym, wynika rzekomo z przepisów prawa powszechnie obowiązującego - budzi uzasadnione wątpliwości. WSA wskazał także, że prezes NFZ nie ustosunkował się w ogóle do tych zarzutów, co niewątpliwie stanowiło naruszenie procedury administracyjnej, uniemożliwiającej WSA pełną kontrolę legalności postępowania.

Jakie zarzuty stawiała skarżąca dentystka? Oto lista tych najważniejszych.
Naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez:
1) Odmowę podania miejsca w rankingu oraz pozycji oferty świadczeniodawcy w rankingu w stosunku do innych ofert.
2) Podziału negocjacji na dwa etapy.
3) Odmowę oceny i klasyfikacji oferty w tzw. rankingu ofert przy zastosowaniu liczby punktów, jakie oferta uzyskała dla ceny określonej w ofercie pisemnej.
4) Uniemożliwienie świadczeniodawcy złożenia nowej propozycji cenowej w toku późniejszych negocjacji.
5) Naruszenie przepisów o konkursie ofert poprzez wprowadzenie licytacji oferentów w miejsce wymaganych i dopuszczalnych przez ustawę negocjacji oraz dopuszczenie możliwości nierówoprawnych i nierównoczasowych oświadczeń o postąpieniach cenowych.
6) Umieszczenie oferty świadczeniodawcy na miejscu w rankingu niezgodnym z liczbą punktów uzyskaną przez ofertę.
7) Wprowadzenie i zastosowanie przez komisję konkursową nieznanej ustawie nowej przyczyny odrzucenia oferty z powodu przedstawienia oferty cenowej na kwotę wyższą niż cena oczekiwana albo spisanie protokołu rozbieżnego z negocjacji.

Nie koniec na tym. Druga grupa zarzutów dotyczyła naruszenia przepisów ustawy o świadczeniach, a dokładnie:
1) Naruszenie obowiązku zapewnienia stronie czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz możliwości wypowiedzenia się co do wszystkich zebranych materiałów konkursu.
2) Nieudostępnienie oferentowi wszystkich akt postępowania.
3) Objęcie akt sprawy klauzulą tajności albo wyłączenie wglądu do akt.
4) Niedokonanie oceny sprawy na podstawie całokształtu materiału dowodowego.
5) Wadliwe uzasadnienie faktyczne i prawne zaskarżonej decyzji poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nieuwzględnienie całości materiałów dowodowych sprawy.