Za przykład może posłużyć przypadek pacjentki, która trafiła do szpitala na skutek pobicia. Nie rozpoznano u niej doznanego wskutek pobicia złamania kości jarzmowej i szczękowej, nie zgłaszała, bowiem jakichkolwiek objawów, które mogłyby wskazywać na złamanie kości, a izbę przyjęć opuściła przed całkowitym zakończeniem badania. Nie zgłosiła się też na badania kontrolne, które zalecono jej w szpitalu. Dopiero po trzech miesiącach pacjentka udała się ponownie do lekarza i wówczas rozpoznano u niej złamanie kości jarzmowej i szczękowej. Chwilę później wystąpiła do sądu o zasądzenie na jej rzecz od szpitala zadośćuczynienia i odszkodowania.

Interpretacja sądów

Sądy pierwszej i drugiej instancji wprawdzie przyznały, że pracownicy szpitala dopuścili się zawinionego błędu diagnostycznego (brak zlecenia wykonania dodatkowego zdjęcia radiologicznego twarzoczaszki), jednakże roszczenie pacjentki zostało oddalone wobec uznania, iż przyczyniła się ona do szkody w 100 proc.

Sąd Apelacyjny uznał, że pacjent przyczynia się do powstania szkody, gdy nie przestrzega zaleceń lekarza, nie zgłasza się na badania kontrolne, nie powiadamia lekarza w odpowiednim czasie o komplikacjach, nowych objawach czy dolegliwościach. Gdyby pacjentka stosowała się do zaleceń i zgłosiła się na badanie kontrolne oraz sygnalizowała istnienie objawów choroby, to nie poniosłaby szkody, ponieważ zostałby zastosowany prawidłowy proces leczenia.

Stanowiska dwóch sądów (Okręgowego i Apelacyjnego) nie podzielił jednak Sąd Najwyższy, który w wyroku z dnia 2 grudnia 2010 roku (sygn. akt: I CSK 20/2010) uznał, że o przyczynieniu się poszkodowanego można mówić jedynie wtedy, gdy jego zachowanie jest współprzyczyną powstania lub zwiększenia szkody, za którą ponosi odpowiedzialność inna osoba. Nie może być to zatem przyczyna wyłączna, bo wówczas sam poszkodowany jest sprawcą szkody. Sąd Apelacyjny uznał natomiast z jednej strony winę szpitala a z drugiej strony podniósł, że pacjentka przyczyniła się do powstania szkody w 100 proc., a skoro tak, to nie ma innego podmiotu ponoszącego odpowiedzialność z tytułu czynu niedozwolonego poza pacjentką. Sąd Najwyższy podniósł, że przyczynienie jest zachowaniem, które może być uznane za jedno a nie za wyłączne ogniwo w łańcuchu zdarzeń. Sąd Najwyższy wobec takiego stanowiska, uchylił wyrok oddalający roszczenie pacjentki i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania.