Obecnie światło o różnych długościach wykorzystuje się w medycynie powszechnie. W periodontologii leczenie światłem chorób przyzębia sprawdza się szczególnie u pacjentów, u których antybiotykoterapia może być trudna lub wręcz niemożliwa.
Ta metoda terapii polega na współdziałaniu fotouczulacza, światła o odpowiedniej długości fali, oraz tlenu. Długość fali świetlnej musi być dostosowana do widma absorpcyjnego zastosowanego barwnika, który wybiórczo wiąże się z komórkami docelowymi, czyli periopatogenami.
Barwniki fotouczulające wnikają w głąb tkanek dziąsłowych na głębokość około dwóch warstw komórek – jest to niezwykle pozytywne zjawisko w przypadku leczenia chorób przyzębia, gdzie niektóre szczepy bakterii patogennych penetrują głęboko w tkanki dziąsłowe, np. Porphyromonas gingivalis, Aggregatibacter actinomycetemcomitans.
Fotouczulacza wewnątrz komórki wiąże się z organellami i kwasami nukleinowymi, a dodatkowo z zewnątrzkomórkowymi polisacharydami. Pod wpływem światła o odpowiedniej długości fali dochodzi do jego wzbudzenia jednak może reagować różnie – w zależności od dostępności tlenu. Jeśli tlenu w środowisku jest niewiele, zachodzi reakcja wolnorodnikowa. Powstają wówczas reaktywne oraz toksyczne formy tlenu, które skutecznie uszkadzają błony komórkowe, a to prowadzi do uwolnienia enzymów, uszkodzenia DNA komórek i ostatecznie do ich zniszczenia. Natomiast jeśli w środowisku jest dużo tlenu, wówczas fotouczulacz reaguje bezpośrednio z tlenem z otoczenia i powstaje tlen singletowy, który dezintegruje błony komórkowe.
W trakcie terapii fotodynamicznej oba typy reakcji zachodzą jednocześnie – w zależności od środowiska oraz rodzaju fotouczulacza – z przewagą jednego lub drugiego mechanizmu. Dodatkowo dochodzi do zahamowania wydzielania bakteryjnych endotoksyn i enzymów.
Badania laboratoryjne potwierdziły wysoką skuteczność terapia fotodynamicznej w warunkach in vitro i in vivo w stosunku do bakterii odpowiadających za choroby przyzębia.
Terapia fotodynamiczna jest prosta w zastosowaniu Istotne jest użycie właściwego fotouczulacza i odpowiedniej długości światła – adekwatnej do maksimum widma dla danego fotouczulacza. Ważne jest także, aby źródło światła było niezmienne w czasie, tzn. światło emitowane powinno być zawsze takiej samej jakości i długości.. W trakcie trakcie działania światłem temperatura w tkankach przyzębia podnosi się o około 0,5-3,9˚C, a w komorze zęba naświetlanego o blisko 3˚C. Są to bezpieczne zakresy temperatur.
Terapia fotodynamiczna w stomatologii może być stosowane nie tylko w leczeniu chorób przyzębia, ale też w endodoncji, gdzie nadal złotym standardem jest opracowanie chemomechaniczne kanałów korzeniowych. Ponadto ma potencjał w leczeniu chorób błony śluzowej np. liszaja płaskiego oraz diagnostyce raka jamy ustnej.
Materiał chroniony prawem autorskim - zasady przedruków określa regulamin.