Część gabinetów stomatologicznych usytuowanych wzdłuż naszej zachodniej granicy w dużym stopniu funkcjonuje dzięki usługom wykonywanym pacjentom z Niemiec. Polscy stomatolodzy i protetycy wyrobili sobie wysoką renomę dzięki fachowości, ale i zdecydowanie niższym niż w Niemczech cenom. Koszty leczenia w Polsce są nawet o 60 proc. niższe i to nie tylko w gabinetach w Niemczech, ale też w Danii czy Wielkiej Brytanii. W niektórych miastach Polski, np. w Krakowie ;ubczy w Warszawie wręcz kwitnie turystyka stomatologiczna i tzw. dental holidays. Coraz częściej w gabinetach pojawiają się pacjenci, którzy przy okazji zwiedzania miasta, decydują się na kosztowne leczenie. Dentoturystów ściągają do nas niższe ceny, przede wszystkim niezwykle kosztownego za granicą leczenia implantologicznego, protetycznego i stomatologii estetycznej. Według Cosmetic Dentistry Guide, w celach stomatologicznych Polskę wybrało ostatnio aż 100 tys. Brytyjczyków.

Wydaje się więc, że finansowanie przez dentystów (i lekarzy innych specjalności/specjalizacji) kursów doszkalających języki obce powinno być uznane za niezbędny element rozwoju ich umiejętności, bezpośrednio wpływający na poziom osiąganych przez nich przychodów i zysków. Trudno jest leczyć zęby czy dopasować protezę korzystając w kontaktach z pacjentem innej narodowości z pomocy tłumaczy internetowych.

A jednak nie wszyscy podążają tą drogą interpretacji, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu ministra finansów stwierdza w interpretacji indywidualnej z 16 kwietnia 2013 r., (sygn. ITPB1/415-191/13/MW), że uznanie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez lekarza pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na naukę języka angielskiego - jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

winien on pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
wydatek musi być prawidłowo udokumentowany.