Sąd I instancji ustalił, że więzień w trakcie pobytów w różnych zakładach karnych i aresztach śledczych miał usunięte kilka zębów, przy czym żadnego nie usunięto w pozwanym zakładzie karnym.

Bezpośrednio przed osadzeniem powoda w skarżonym więzieniu powód przebywał w areszcie śledczym, gdzie zgłosił ból zęba. Stomatolog, który go zbadał, zalecił stosowanie pasty do zębów.

W trakcie dwóch lat pobytu w pozwanej jednostce więzień wciąż odczuwał ból zęba, zapisał się na wizytę u stomatologa. Badający go stomatolog stwierdził, że problem dotyczy dolnej ósemki prawej i zalecił jej usunięcie, gdyż ząb był mocno zniszczony. W pozwanym zakładzie nie leczy się kanałowo ósemek, gdyż bardzo trudno jest do tych zębów dojść narzędziami. Lekarz dentysta przed podjęciem decyzji o usunięciu zęba u powoda nie wykonał zdjęcia rtg, bo nie miał takiej możliwości z powodu braku aparatu rtg. Więzień nie zgodził się na usunięcie zęba, a innego leczenia nie podjęto.

Powód został następnie przetransportowany do zakładu karnego w innej miejscowości, gdzie od razu zgłosił się do lekarza stomatologa, który mu prawą dolną ósemkę wyleczył. Być może na podstawie tego doświadczenia więzień nabrał przekonania, że pozostałych zębów, które mu wyrwano podczas wielu lat spędzonych w więzieniach i aresztach śledczych, nie musiał utracić.  Jednak osadzonemu nie udało się udowodnić przed sądem, aby jakiekolwiek jego dobra osobiste zostały naruszone.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację, ale nie obciążył więźnia kosztami procesu mając na uwadze jego złą sytuację materialną oraz subiektywne poczucie krzywdy.

Sygn. akt IX Ca 495/17