Sędziowie stwierdzili, że dokumentacja medyczna nie pozostawia wątpliwości co do tego, kto przeprowadził zabiegi u sześciu pacjentów, od których pobrano nieformalne opłaty.

W ocenie sądu, we wszystkich ujawnionych zapisach jako operujący widnieje oskarżony. Nie sposób było uznać, że jakiś nieustalony co do tożsamości lekarz zatrudniony w szpitalu, podszywałby się pod ordynatora oddziału i na jego „konto” przeprowadzał skomplikowane zabiegi chirurgiczne. Twierdzenia oskarżonego, iż to nie on przeprowadził operacje wymienione w dokumentacji należało uznać za linię przyjętej obrony, zmierzającej do uwolnienia się od odpowiedzialności.

Szczerość pielęgniarki
Ordynatora obciążała m.in. pielęgniarka koordynująca. Przesłuchiwana jako świadek  zeznała m.in. „Ja przyjmowałam od tych ludzi pieniądze bez pokwitowania, ale czyniłam to na wyraźne polecenie profesora. Po wykonaniu zabiegu profesor mówił mi, jaką kwotę mam wziąć od pacjenta i wychodził, każąc mi załatwić resztę formalności i ja wtedy mówiłam pacjentowi, jaką ma zapłacić sumę, pobierałam pieniądze i przekazywałam je następnie profesorowi”, „Czasami dostawałam z tych pieniędzy od profesora kwotę 50 zł”.

W świetle zeznań świadków oraz zapisów w dokumentacji medycznej nie może budzić wątpliwość ustalenie sądu pierwszej instancji, że zabieg resekcji wierzchołka korzenia zęba u pacjenta został przeprowadzony przez ordynatora, a opłatę za ten zabieg w kwocie 200 zł pokrzywdzona wręczyła pielęgniarce koordynującej, która następnie przekazała pieniądze oskarżonemu.

Sędziowie ocenili, że to na polecenie oskarżonego ordynatora informowano pacjentów zgłaszających się do kliniki w szpitalu o konieczności uiszczenia dodatkowych opłat za przeprowadzone zabiegi. Pacjenci otrzymywali tę informację w rejestracji, od pielęgniarek bądź też od innych lekarzy wykonujących zabiegi.

Ordynator wiedział, że wszystkie zabiegi były refundowane, a zatem jego zachowanie było skierowane na wprowadzenie pacjentów w błąd co do konieczności uiszczenia dodatkowej opłaty. Gdyby nie zachowanie oskarżonego, nie doszłoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych.

Nie tylko ordynator
Podobna ocena postępowania dotyczyła innej oskarżonej, której udowodniono przyjęcie kwoty 700 zł za usunięcie zębów i wykonanie protezy. Oskarżona pracowała w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej, a usługi które świadczyła pacjentom związane były z zatrudnieniem w tego rodzaju placówce. Nie ma znaczenia subiektywne przeświadczenie pacjentki, że wizyta w klinice miała charakter prywatny. Oskarżona w przychodni nie prowadziła prywatnej praktyki lekarskiej, a zatem nie miała prawa przyjmować wynagrodzenia za świadczone usługi medyczne, niezależnie od zakresu tych usług.